Na spotkanie przyszło 19 osób w tym siedmiu dziennikarzy. Był Tony Halik, Elżbieta Dzikowska, Stanisław Szwarc – Bronikowski, Krystyna Chojnowska- Liskiewicz… Wszyscy oni sporo o sobie słyszeli, czytali swoje książki, oglądali filmy, ale dopiero teraz tak naprawdę mogli się poznać.

Przedstawiłem zamiary utworzenia w Polsce oddziału tego prestiżowego klubu, mocno podkreślając korzyści, jakie z jego powstania będzie miał każdy członek oraz Polska. Spotkanie było niezwykle owocne, do Nowego Jorku powróciłem z dwoma walizkami pełnymi książek i wycinków prasowych, kandydatów do klubu, które w kilka miesięcy później posłużyły, jako załączniki do aplikacji członkowskich. Przez kilka tygodni byłem w ciągłym kontakcie telefonicznym z 7 kandydatami, których osobiście sponsorowałem, aby bezbłędnie przygotować ich aplikacje i napisać list sponsorski, skierowany do Komisji Członkowskiej Klubu. Pozostałych członków wyprowadzili Ryszard Schramm – trzech i Maciej Kuczyński – dwóch.

9 lutego 1993 roku złożyłem osobiście w centrali klubu dwanaście aplikacji Polaków, kandydatów do The Explorers Club. Już po kilku dniach ich nazwiska pojawiły się na oficjalnej liście kandydatów. Według przepisów klubu lista ta przez 30 dni wisiała w głównym hollu centrali, aby w tym okresie, każdy, kto ma jakiekolwiek zastrzeżenia, mógł je zgłosić.

Dokładnie po miesiącu, 9 marca 1993 roku, otrzymałem jakże wspaniałą i radosną wiadomości – 8 marca, Membership Committee zaakceptował wszystkich polskich kandydatów na członków The Explorers Club w tym 8 z tytułami najwyższymi, czyli Fellow. Po raz pierwszy w historii klubu przyjęto tak liczną grupę z jednego kraju.

Był to również pierwszy oddział klubu w postkomunistycznej Europie, reprezentujący cała Europe Wschodnia. Niewiele brakowało, a oddział w ogóle by nie powstał. Zaledwie na dwa miesiące przed powołaniem fili w Polsce wspomniany wcześniej wiceprezes The Explorers Club zabiegał o jej powołanie w Rosji. Obok Warszawy rozważano, więc Moskwę i Kijów. Wiceprezes klubu przywiózł jednak tylko dwie nowe aplikacje, obie od kosmonautów, Co dawało Rosji pięciu członków, a do utworzenia filii potrzeba było dziesięciu. Próba więc się nie powiodła. Zrozumiałem jednak, że należy pospieszyć się z założeniem oddziału w Warszawie. Nie mogłem dopuścić do tego, aby polscy odkrywcy mieli się kontaktować z Nowym Jorkiem via Moskwa!

I kiedy już miał powstać oddział klubu w Warszawie, wtedy nagle zupełnie niespodziewanie pojawiły się różnorodne problemy. Najważniejszym okazał się być brak funduszy na pokryciekosztów jej założenia, które wynosiły prawie $2,500. Szczęście nas jednak nie opuszczało – pomoc zaoferowała polonijna firma wydawnicza Hendar Publishing Co., z siedzibą w Nowym Jorku i w Gdańsku, w osobach właścicieli Dariusza Szczepańczyka i Wiesława Walendziaka, która pokryła większość kosztów. Resztę dołożyłem z własnych oszczędności. I tak w dniu 19 maja 1993 roku Zarząd Główny The Explorers Club oficjalnie uznał powstanie Oddziału Polskiego z siedzibą w Warszawie.

Uroczysta inauguracja Oddziału Polskiego The Explorers Club – pierwszego w Centralnej i Wschodniej Europie odbyła się w dniu 5 czerwca o godzinie 12 w południe w Sali Wielkiego Skarbca Zamku Królewskiego w Warszawie. Na sali zgromadziło się blisko 100 osób, w tym wszyscy członkowie klubu oraz przedstawiciele świata kultury, polityki i prasy. Na oczach całej Polski 17 jej najwybitniejszych podróżników, odkrywców i badaczy otrzymało dyplomy i medale The Explorers Club – najbardziej prestiżowej organizacji tego typu na Ziemi. Od tej chwili świat powili, ale systematycznie zaczął dowiadywać się o ogromnych osiągnięciach Polaków w eksploracji świata.[ ]